» مستانه »  فیلمی اجتماعی به کارگردانی محمد حسین فرح بخش و نویسنده ی فیلمنامه اصغر نعیمی است . باران کوثری، میلاد کی مرام، آتیلا پسیانی، سحر دولت شاهی و محمد متوسلانی بازیگران این فیلم هستند. این فیلم ابان ماه سال جاری اکران شد اما به گفته کارگردان فیلم به علت اختلاف سلیقه وی با دبیر جشنواره فجر و برخی مدیران آن ترجیح داده است تا «مستانه» در جشنواره حضور نداشته باشد.

سحر دولت شاهی نقش اصلی مستانه، سوپر استار سینما را بازی میکند و فیلم «مستانه» اولین حضور این بازیگر به عنوان نقش اصلی در سینمای ایران است.فیلم «مستانه» دومين همکاري فرهاد اصلاني و حسين فرح بخش بعد از فیلم «خصوصی» محسوب مي شود. عبدالله علیخانی، تهیه کننده فیلم «مستانه» درباره ممیز وارده به این فیلم برای دریافت پروانه نمایش گفت کمترین ممیزی به فیلم وارد نشده و نسخه کامل فیلم اکران خواهد شد

این فیلم قصه یک سوپراستار را روایت می کند که حادثه ای در زندگی شخصی اش رخ میدهد که به شهرت او گره خورده است. زن بودن این بازیگر سینما و مسایل حقوقی و اجتماعی که در پی حادثه تجاوز به او رونمایی میشود ، موضوع فیلم را در عین تکراری بودن به نوعی مثبت،جذاب و دنبال کننده جلوه میدهد اما در نهایت بیننده این درام را  با ضعف بسیار در پرداخت مواجه میکند.

درشخصیت پردازی ، استاد خسرو با بازي ميلاد کي مرام ، به رغم تلاش بازیگر، شخصيتي ناقص و غير قابل باور از کار در امده است. استاد پیانویی که دچار فقدان پردازشی درخور در نقشش شده و عدم  تبیین انگيزه ای منظقی براي ورود به زندگي مستانه (سحر دولتشاهي) و آزار و ضرب و شتم وي کاملا مشهود است.  فرهاد با بازي آتيلا پسياني هم دچار چنين سر نوشتي شده ، بگونه ای مصنوعي و بي انرژي ظاهر وبی هیچ نتيجه ای بسته شد.وکالت مستانه به عهده باران کوثری نقشی کاملا نا موفق بود که جدا از دیالوگهای ناهمگون و بدور از واقعیت های روشن این حرفه ، ضعف در اجرا را دوچندان ونقش را تصنعی تر مینمود.وکیلی که در ابتدا بدور از رفتاری حرفه ای ظاهر شد و در نهایت هم با شوری بچه گانه این دادگاه را پذیرفت و در مهمترین خم فیلم که داداگاه بود هم با سکوت و چشمانی گرد و تعجب زده که انگار در عمر کاری اش در دادگاه دروغ نشنیده و یا قرار بوده وکیل مدافع متهم در حرفهایش نقل و نبات بریزد ! به ایفای نقش پرداخت و یا با دیالوگ هایی بسیارعوامانه بدور از ارزش حقوقی درصدد دفاع از یک سوپراستاربرامد!

در مجموع دیالوگها و شخصیت پردازی های ناقص نگاههای منتقد را به نوعی متوجه ضعف فیلمنامه می نماید.فیلمنامه ای که توانسته بیننده را هر لحظه با رویدادی مواجه کند اما چندان توجهی در پردازش این رویدادها نشده گو اینکه ورود خسروبه داستان، عاشق شدن ، جنون او ، ضرب و شتم، دادگاه،از دست دادن کار ، از دست رفتن فرهاد همگی تیتر وار به سمع و بصر بیننده میرسد بی انکه نقطه اوج و فرودی بیننده را به لحاظ عاطفی درگیر کند انطور که شایسته این سلسله اخبار ناگوار هست. جدای از فیلمنامه در مساله انتخاب بازیگر ، خواهر مستانه و وکیل او ،دو نقش ضعیف به چشم می ایند.

 حساسیت و جذابیت موضوع فیلم، با دامن زدن به ضعف مسایل حقوقی جاری در جامعه، زن درد کشیده و یا بیننده دغدغه مند را دچار نوعی نا امیدی میکند.دادگاهی با ماکالماتی نخ نما که کلیشه وار و تصنعی حقوقی از دست رفته و قوانینی را یاد اورمیشود به گونه ای که  “فاضلی” منتقد سینما در تلویزیون ایران، به عنوان منتقد مخالف  ان را » ضد دین » میخواند اما در عمل این دادگاه از مذهبیون گرفته تا مخالفین قوانین کیفری-جزایی همه را کفری میکند! شاید این نومیدی و خشم از اینجا نشات گرفته که زن ایرانی و اصلا شهروند ایرانی بیش از همیشه متوجه حقوقی است که برای بدست اوردنش تعلیم ندیده اما فیلم به جای فرهنگ سازی و یا القای اعتماد به نفس، زن ستم دیده را چندباره متوجه حقیقت تلخی میکند که خام بودن روند داستان این تلخی را حتی اغراق امیزتر به کام مخاطب میچشاند و باز به این نتیجه میرساند که «هیس واقعا دختر ها نباید فریاد بزنند».! و یا به نوعی دیگر به استناد نقد  فاضلی : این فیلم به جامعه القا می کند که هرکسی هر کاری که می خواهد را انجام دهد چرا که قانون مدافع شماست مگر اینکه » خدا» تو سر شما بزند!

در نهایت بیننده به همان فضای سرشار از امید و نا امیدی باز میگردد ، به همان بافت جامعه مذهبیِ منتقدِ در حال تغییر ، به همان جا که اموخته خدا جای حق نشسته ، سر بیگناه بالای دار نمیرود، به همانجا که دست شوهر ثریا (گرچه پس از سنگسار او ) اما رو شد! بیننده ای که در انتهای فیلم باز «خدا» دلش را خنک کرده ، دلی که » والیان  همان خدا»  بدجور سوزانده بودندش!