كوروش بزرگ بنيادگذار ايران هفتم دسامبر سال 539 پيش از ميلاد ضمن ديدار از معبد اصلی شهر بابل و ادای احترام نسبت به آن (به نشانه احترام به فرهنگ و مذهب اقوام دیگر، و برپایه اعلامیه خود معروف به نخستین اعلامیه حقوق بشر که در نوامبر 539 پیش از میلاد صادر شده و متن آن باقی مانده است)، در همين جا خطاب به همراهانش اعلام داشت كه در هرجای دنيا كه بميرد بايد جسد اورا به پاسارگادِ پارس منتقل و در آنجا دفن كنند.

اين بيان کوروش در تاريخ تحت عنوان «وصيت کوروش» ضبط شده است. کوروش با اين که زرتشتی بود پیش از صدور اعلامیه نوامبر سال 539 پیش از میلاد هم، به اديان ديگر که پيروان داشتند و نزد آنان مقدس بودند احترام مي گذارد.
     وی در همين روز «زروبابل» را به رياست بيش از چهل هزار يهودی كه آنان را از اسارت بابلی ها آزاد كرده بود برگماشت تا به دیارِ ِشان ازجمله اورشليم (اورشلایم) بازگرداند و به حد كافی سرباز ِ محافظ و پول در اختيار گذارد تا اورشليم و معابد ويران شده يهوديان را بازسازی كنند.

بسياری از اين يهوديان از پنجاه سال پيش از آن در اسارت دولت بابل بودند. يهوديان آزاد شده، سال 538 پيش از ميلاد به ديار خود رسيدند. كوروش 29 اكتبر سال 539 پيش از ميلاد اعلام داشته بود كه ماموريت او برای آزاد كردن آسيای غربی و الحاق اين مناطق به جامعه مشترك المنافع پارسیان پايان يافته است و بايد نوروز را در پارس باشد. كوروش پس از تصرف بابل، دستور نوسازی بندر صيدا (واقع در لبنان فعلی) را كه به دست بخت النصر امپراتور بابل ويران شده بود به هزينه ايران صادر كرد.

منبع : سایت  انوشیروان کیهانی زاده