18 قرن پیش ارتش ایرانیان در سوریه برضد ارتش رومیان گازخفه کننده بکار برد

مسئله سوریه 186 هزار کیلومتری 23 میلیونی و گهواره یک تمدن باستانی، این روزها موضوع روز است و رویدادهای دیگر را تحت الشعاع قرار داده است. غرب در تعقیب سیاستی که ریشه در سال 1944 [مذاکرات محرمانه در مونترآل کانادا] دارد، با فروپاشی آسان و کم هزینه بلوک شرق ـ رقیب خود در اواخر دهه 1980 و جماهیر شوروی در دسامبر 1991 فرصت نفوذ در اقمار آن بویژه درمیان اسلاوهای اروپای مرکزی را به دست آورد و به تجزیه

 کنفدراسیون یوگوسلاوی (اسلاوهای جنوبی) کمک کرد. روسیه از دیر زمان خودرا بزرگ اسلاوهای همنژاد می خواند که به خاطر آنان و عمدتا در قرن نوزدهم با عثمانی جنگها کرد وبرای دفاع از صربستان، در 1914 وارد نبرد با اتریش و آلمان شد و درنتیجه، جنگ جهانی اول به راه افتاد و درجریان جهانی دوم با تحمل 27 میلیون کشته، سرزمین های خود و مناطق اسلاونشین اروپا را آزاد و کمک کرد تا کنفدراسیون یوگوسلاوی ایجاد شود.

روسیه در دهه  1990 به رغم تضعیف سیاسی و تنزّل قدرت و مقام جهانی، در ماجرای کوزوو مختصر ایستادگی نشان داد و ناو موشک انداز به دریای آدریاتیک فرستاد ولی این ایستادگی از مرحله نمایش فراتر نرفت. 

    روسیه قبلا با تنها گذاردن متحد خود ـ عراق ـ در جریان لشکرکشی مؤتلفین به کویت سکوت کرده بود. دولت وارث روسیه تزاری (امپراتوری) و جماهیریه سوسیالیستی به انهدام دولت دکترنجیب در کابل و سپس ورود نظامی غرب (ناتو) به افغانستان اعتراض نکرد و در ماجرای لیبی ـ متحد دیگر خود ـ با غرب سازش کرد و مورد تحقیر توده ها در سراسر جهان قرار گرفت.

ولی، به نظر می رسد که مسکو با پیدایش مسئله سوریه ـ مطابق الگوی لیبی، به خود آمده و ایستادگی و سرسختی نشان می دهد. سوریه از سال 1963 و هفت سال پس از گرفتن استقلال ازفرانسه که به دست حزب سوسیالیستی بعث افتاد عملا متحد مسکو شد و تسهیلات بندری به ناوگان روسیه داد. روسیه برای ورود و استقرار در مدیترانه، دو قرن با عثمانی جنگید و پس از ورود به مدیترانه (طبق قرارداد خونکار اسکله سی ِ منعقد در جولای 1833) خشم غرب را برانگیخیت که 7 سال بعد در کنفرانس لندن آن را تعدیل کردند و قرارداد سال 1936 مونتروآزادی عبور کشتی های نظامی کشورهای منطقه دریای سیاه را در زمان صلح از تنگه های ترکیه تضمین کرده است.

     روسیه پس از فروپاشی شوروی، به حضور نظامی خود در مدیترانه پایان داد که مسئله جاری سوریه بهانه بازگشت آن شده و اعلام کرده است که در این دریا باقی خواهد ماند و دراینجا ناو جنگی خواهد داشت. مخالفت مسکو (پوتین) با مداخله نظامی غرب به انگیزه بکار رفتن سلاح شیمیایی در 21 آگوست 2013، در آغاز کار آرام و با بکاربردن افعال غیر مستقیم و مجهول در جملات بود که رفته رفته سخت، صریح و خشن شده است.

همین سرسختی، مخالفت جهانی و حتی پارلمان انگلستان و تردیدهای مجلس نمایندگان آمریکا با حمله هوایی ـ موشکی به انبارهای سلاح های شیمیایی سوریه را گسترش داد. نشست گروه اقتصادی جی ـ 20 موافقان و مخالفان حمله نظامی به سوریه را عیان ساخت که ژاپنِ ِبمبارانِ اتمی شده! و همچنین

 دولت سعودی (یک عرب!) ازجمله موافقان حمله نظامی به سوریه بودند و رئیس جمهور سوسیالیست! فرانسه آتش بیار جنگ. کوبیدن بر طبل جنگ در پی موافقت آمریکا با طرح روسیه مبنی بر زیر کنترل جهانی قرارگرفتن سلاحهای شیمیایی سوریه ظاهرا فروکش کرده است. 

    نگاهی به تاریخ سوریه نشان می دهد که این سرزمین تاریخی همواره صحنه رقابت قدرت های وقت بوده است. زمانی میدان قدرت نمایی آشور، سپس و به مدت دو قرن و اندی وابسته به امپراتوری ایرانیان، آنگاه در دست مقدونی ها و نزدیک به هشت قرن صحنه نبرد دو ابرقدرت وقت ـ ایران و روم، سپس مرکز یک امپراتوری اسلامی (بنی امیه) و مدتی صحنه مبارزه صلیبیون با حاکمان مسلمان فلسطین (زادگاه مسیح) و پس از آن در دست دولت عثمانی تا سال 1918.

     نيروهای  نظامی دولت لندن يکم اكتبر 1918 شهر دمشق را هم متصرف شدند و در اينجا هفت هزار نظامي عثمانی را به اسارت گرفتند. اورشليم نيز يازدهم دسامبر 1918 به تصرف انگلستان درآمد که از اين شهر به مدت 30 سال بر فلسطين حکومت کرد. تا این زمان، فلسطين بخشی از قلمرو وسيع عثمانی بود و نظاميان عثماني معروف به عساکر از آن دفاع می کردند. امپراتوری عثمانی در جريان جنگ جهانی اول از متحدان آلمان بود كه با شكست آلمان، آن امپراتوری نيز كه خودرا جانشين امپراتوری (خلافت) عباسيان می دانست پس از قرنها از ميان رفت. از سرزمين عربی شرق آبراه سوئز، تنها سوريه و لبنان به فرانسه داده شد و بقيه به تصرف انگلستان درآمد که به ايجاد چند کشور در اين سرزمين ها دست زد ازجمله ساخت کشورهای اردن، عراق، سعودي، کويت و …. سوریه تا سال 1946 تحت قیمومت فرانسه بود، مدتی با مصر از اعضای جمهوری متحد عرب و ….

     بکار رفتن سلاح شیمیایی در سوریه تازگی ندارد. می دانیم و بررسی های آزمایشگاهی دکتر سایمون جیمز باستانشناس بنام نیز نشان داده است که ارتش ایرانیان در نبرد سال 256 میلادی (دوران پادشاهی شاپور یکم از دودمان ساسانیان) با رومیان از سلاح شیمیایی استفاده کرده بود.

یگانهای مهندسی ارتش ایرانیان برای ورود به دژ «دورا» در سوریه چنین سلاحی را بکاربرده بودند. تحقیقات دکتر جیمز و آزمایش باقیمانده استخوانهای لژیونرهای رومی درلابراتوار، خفه شدن آنان و نوع گاز دودزا و خفه کننده را به دست داده است. طبق این تحقیقات، سلاح شیمایی 18 قرن پیش ارتش ایرانیان از ترکیب قیر (بیتومن ـ نفت خام) و سولفور (گوگرد) ساخته شده بود.

تسلیحات و آموزش ارتش ایرانیان در جهان باستان ـ در برهه هايي از تاريخ برتر از ملل دیگر بود و بهرام چوبین (ژنرال بنام ایرانی) در جنگ بلخ با اقوام آلتائیک از نوعی سلاح مشابه راکت های امروز استفاده کرده بود. با وجود این، بزرگترین جنگ افزار ایرانیان درطول تاریخ، ناسیونالیسم توفنده آنان بوده است که به نظر مي رسد دارد دوباره زنده می شود. ایرانیان در محدوده رود سیحون، کوههای داغستان، رود فرات، رود سند، کشمیر، کوههای پامیر و خلیج فارس زندگی می کنند و فرهنگ و نیاکان مشترک دارند. به علاوه 7 میلیون ایرانی در کشورهای دوردست ازجمله نزدیک به دو میلیون در ایالات متحده. باید شمار مهاجران تاجیک، کُرد، پشتون (پختون)، بلوچ و کشمیری را بر این 7 میلیون اضافه کرد که همگی ازیک نژاد و دارای یک فرهنگ هستند.

مولف از : نوشیروان کیهانی زاده