بوته ترياك به دليل سازش با هر آب و زمينی، از قديم الايام در اطراف درياي مديترانه به صورت خودرو به دست مي آمد و به علت داشتن گلهای زيبا، به تدريج به دست انسان كشت شد. نخست مصريان قديم، سپس ساكنان آسيای صغير (تركيه) و آنگاه يونانيان و بعد از آنان روميان با اين ماده (بوته ترياك و شيره آن) آشنا شدند. در كتابخانه ي «آجر نبشته» آشور بانيپال (2700 سال پيش) از آن به عنوان داروی مسكن نام برده شده است. بقراط كه آن را Opiumناميد براي درمان بيماريها آن را تجويز مي كرد. اسكندر مقدونی آن را با خود از يونان به ايران آورد تا در صورت بيمارشدن نظامیانش به آنها بخوراند و سپس آن را در شرق افغانستان (که آن زمان آريانا يعني سرزمين آرين ها خوانده مي شد) كشت كرد.

عرب ها كه در گسترش آن در آسيای جنوبی سهيم هستند، آن را داروی رفع سردرد می پنداشتند. رازی نخستين شيميدانی بود كه هزار سال پيش خواص شيميائی ترياك را شناخت و آن را افيون Afiyun(واژه شكسته شده اوپیوم) خواند. سپس ابن سينا در آزمايشگاه خود در اصفهان روی اين ماده تجربه فراوان كرد و به اعتياد آور بودن آن پی بُرد و توصيه كرد كه فقط برای رفع تسكين درد، درمان اسهال و اسهال خوني و «چشم درد» به طور موقت و مقطوع از آن استفاده شود. احتمالا از همين زمان اين ماده ترياك Teriac (داروي مسكن) خوانده شده است. در آن زمان براي رفع تسكين درد شيره آن را به مقدار كم با عسل می خوردند زيرا خوردن زياد آن باعث مرگ مي شد. مغول ها و تيموريان (تاتارها) اولين قومي بودند كه از ترياك به عنوان ماده مخدر استفاده كردند. آنها اين ماده را به سربازان خود می خوراندند تا در ميدان جنگ از كشتن و كشته شدن نهراسند و فرار نكنند. استفاده از ترياك به عنوان ماده مخدر از قرن شانزدهم به تدريج معمول شد و …. در قرن 20، به رغم ممنوعيت اين ماده از سوي جامعه ملل و سپس سازمان، ملل كشت ترياك در چند نقطه و اینک عمدتا در افغانستان ادامه دارد

    از دهه 1330 که کشت خشخاش در ایران ممنوع شد و برای قاچاقچیان مجازات سنگین و از اواخر دهه 1340 محاکمه در دادگاه نظامی و اعدام تعیین شد اخبار مربوط از صفحات روزنامه ها ناپدید نشد، زیرا که یک منبع تولید تریاک وجود داشت و آن افغانستان (همسایه دیوار به دیوار ایران) بود. از همان زمان این معمّا وجود داشته است که چرا برای قطع کشت خشخاس در افغانستان یک اقدام جهانی صورت نگرفته است و چرا نمی شود مراقبت از مرزهارا تا آن حد افزایش داد که قاچاقچیان نتوانند در آن رخنه کنند. تریاک که الماس نیست که بشود آن را در آستر لباس پنهان کرد.

 ازسال 1341 ـ به دلیل دامنه دار شدن ورود مواد مخدر به ایران از مرز افغانستان و بالا رفتن آمار معتادین در کشور ، و تمرکز رسانه ها در آن سال ها به مسائل معتادین و عواقب خانمانسوز اعتیاد دولت وقت مجبور شد که به چند برابر کردن مراکز درمان معتادان پرداخته و با قاچاقچیان مواد مخدر برخورد قاطع تری کنند !!! ولی همچنان هر ساله ما شاهد افزایش شمار معتادین در ایران هستیم  خصوصأ پس از انقلاب اسلامی در کشور و ممنوع شدن مشروبات الکلی و برخورد بسیار قاطع مقاامت جمهوری اسلامی با قاچاقچیان مشروبات الکلی و یا کسانیکه به شرب آنها متهم شده اند و از طرفی باز گذاردن دست قاچاقچیان مواد مخدر و یا نادیده گرفتن آمار مصرف کنندگان مواد مخدر آمار معتادین در کشور بطور نجومی بالا رفته است .  اما فاجعه بزرگتر دردهه گذشته افزایش آمار نوزادانی است که با اعتیاد به دنیا می آیند و رقم شان هر ساله رو به افزایش است و اگر مقامات دولتی چاره ای اساسی به غیر از باز کردن مراکز ترک اعتیاد نکنند ما شاهد یک فاجعه انسانی در کشورمان خواهیم بود، فاجعه ای که قربانییان آن نوزادانی هستند که به واسطه اعتیاد مادران خود به این بلای خانمانسوز دچار شده اند …… 

گردآورنده : خاطره نورشید