حدودأ شش سالی می شود که خبری از مهران کریمی ناصری نیست ،مرد ایرانی که سرگذشت غم انگیز و آوارگی هیجده ساله او در ترمینال فرودگاه شارل دوگل (پاریس)در دنیا خبر ساز شد و به سینمای هالیوود کشیده شد ! آری، مهران در نهایت به رغم ستم های دیده و سرگذشت پیچیده و حزن انگیزش به سوژه ای پردرآمد برای استودیو های فیلم سازی در گوشه و کنار دنیا بدل شد که از این ثروت هنگفت مبلغی هم به او داده شد، برخلاف اینکه درآمد سرشار از ساخت فیلم از داستان زندگی » سر آلفرد مهران» برای ناشرهای کتاب و یا فیلم سازان ثروتی هنگفت و یک شبه را فراهم آورد، مبلغی که به او پرداخته شد که به روایتی 250 هزار دلار بوده ولی طبق گفته خودش در مصاحبه ای با گزارشگر تلویزیون بی بی سی: 500 هزار دلاربه او پرداخته شده ولی این مبلغ هم نتوانست به روح نا آرام و نا باور و خسته او که زخم دربدری هیجده ساله را بدوش می کشید التیامی بخشد و سرانجام طبق آخرین خبرها به دلیل افسردگی روحی شدید در یک بیمارستان یا به عبارتی آسایشگاه روانی تحت مراقبت قرار گرفته است.

در پاییز 2004 فیلم «ترمینال» شرح زندگی مهران کریمی ناصری ـ که 18 سال در ترمینال شماره یک فرودگاه شارل دوگل پاریس زندگی کرد ـ در سینماها به نمایش درآمد و یک فیلم پربیننده گزارش شده بود. قبلا و در سال 1994 نیز درباره این ایرانی متولد سال 1942 در مسجد سلیمان، یک فیلم سینمایی در فرانسه با عنوان «ازدست رفته در ترانزیت ترمینال» ساخته شده بود و همچنین تالیف کتاب های متعدد ازجمله کتاب های «از اینجا به کجا؟»، «انتظار برای Godot»، «مردِ ترمینال»، فیلمنامه «سِرآلفرِد: حکایت یک سرگشتگی»، «لی اُورLayover = توقف در مسیر» و …. گویا به مهران به خاطر فیلم ترمینال که توسط تام هانکس Tom Hanks    برپایه کتاب خاطرات او و بیوگرافی اش تولید شده است پانصد هزار دلار پرداخت شده بود ولی او همچنان در همان ترمینال فرودگاه در شارل دوگول . کتاب «مردِ ترمینال» به زبان انگلیسی به چند زبان دیگر ترجمه شده است. خاطرات مهران کریمی ناصری زمینه یک اُپرا هم شده است. وی گفته است که پدرش دکتر و مادرش یک نِرس (پرستار) بود و هر دو از کارکنان شرکت نفت انگلیس در خوزستان.

    کمیسیون آوارگان سازمان ملل مهران را پس از خروج از ایران و مدتی آوارگی، دربلژیک اِسکان و این دولت به او پناهندگی و مدارک لازم را داده بود که در سال 1988 به عشق یافتن پدر به انگلستان می‌رود و در مسیر فرار مدارک شناسایی‌اش را نابود می‌کند تا در آن‌جا پناهندگی بگیرد. انگلسیی‌ها او را به خاطر نداشتن مدارک شناسایی به بلژیک و بلژیکی‌ها او را دوباره به انگلستان بازمی‌گردانند. در این رفت‌وآمدها سرانجام هشتم آگوست ۱۹۸۸ از فرودگاه شارل دوگل پاریس سربیرون می‌آورد.

این‌بار اما از آن‌جا که فاقد مدارک شناسایی بوده، فرانسوی‌ها نمی‌توانند او را به کشوری که از آن آمده بود، برگردانند.مهران کریمی ناصری از آن تاریخ تا آگوست ۲۰۰۶، یعنی به‌ مدت هجده سال، ساکن سالن ترمینال فرودگاه شارل دوگل پاریس می‌شود. در سال ۱۹۹۹ یک وکیل فرانسوی موفق می‌شود برای او اجازهٔ اقامت بگیرد، اما او با این استدلال که «من مهران کریمی ناصری نیستم، بلکه سر آلفرد مهران هستم و ایرانی هم نیستم!»، از امضای مدارک سر باز می‌زند. پس از آن به‌خاطر ابتلا به بیماری روحی به بیمارستانی نامعلوم منتقل می‌شود. وی کتابی به انگلیسی به نام «مرد ترمینال» نوشته‌است که در آن به شرح سرگذشت‌اش می‌پردازد.

ادعاهایش در این کتاب و در مصاحبه‌های متعددی که با او شده، آن‌چنان متناقض است که نمی‌توان به صحت آن‌ها اعتماد کرد. از طرفی می توان گمان برد که او به نوعی افسردگی روحی دچاربوده است . فیلم فرانسوی گمشده در ترانزیت (Tombés du ciel) که در سال ۱۹۹۴ اکران شد، از داستان زندگی وی، الهام گرفته است. براساس زندگی «مهران کریمی» یک فیلم سینمایی توسط استیون اسپیلبرگ (ترمینال)، یک فیلم مستند توسط حمید رحمانیان و مستندهای متعدد دیگری ساخته شده‌است. روزنامه‌ها و مجلات بسیاری در سراسر جهان دربارهٔ او نوشته‌اند.

هم چنین بهروز غریب پور کارگردان مشهور تئاتر ایران بر اساس قصه زندگی مهران کریمی نمایشی جالب توجه به نام ۲۳۴۲ روز بد را به صحنه برده است. در این نمایش محمد حاتمی بازیگر ایرانی در نقش کریمی ظاهر شده است.   

از طریق فرودگاه شارل دوگل را کرد ولی اورا از فرودگاه لندن به فرودگاه مبدأ (شارل دوگل) باز گردانیدند. وی مدارک مسافرت (چیزی شبیه گذرنامه) را که در بلژیک دریافت کرده بود گم کرده بود و یا از میان برده بود و پلیس فرودگاه شارل دوگل به ناچار اورا مقیم ترمینال کرد و یک نیمکت در بخش ترانزیت فرودگاه خوابگاه و جایگاه او شد تا دادگاه تکلیف اورا روشن سازد. دادگاه حکم داد که کسی را که به صورت قانونی وارد فرودگاه شده است نمی توان برخلاف اراده اش از آنجا اخراج کرد. ولی حُکم اشاره به مجاز بودن ورود او به پاریس (شهر) نداشت. بلژیک بعدا و براثر تلاش انجمن های حامی حقوق بشر حاضر به پذیرفتن مجدد او شد به این شرط که در آن کشور تحت نظر باشد که قبول نکرد. بنابراین، اقامت او در ترمینال شماره یک فرودگاه شارل دوگل که از 26 آگوست 1988 آغاز شده بود تا جولای 2006 که بیمار شد و به بیمارستان انتقال یافت ادامه یافت و خبر مکرّر رسانه ها شد. وی پس از انتقال به بیمارستان تحت حمایت یک موسسه خیریه فرانسه قرارگرفت.

     انتشار خبرها و کتاب های مربوط به مهران کریمی ناصری و نمایش فیلم ها باعث پیدایش ادبیات تازه ای در جهان شده است و آوارگان از وطن خود و افراد سرگردان شروع به داستان نگاری درباره وضعیتِ شان کرده اند که ضعف های متعدد و درماندگی بشر در عصر پیشرفت های صنعت و تکنولوژی را منعکس و برملأ می کند. اینان با کمک مولفان و روزنامه نگاران حرفه ای به انتشار خاطرات خود و سختی آوارگی پرداخته اند و دیجیتالی شدن انتشار کتاب و حذف هزینه کاغذ و مرکب به آنان کمک بسیار کرده است. از این تالیفات و گزارش ها چنین بر می آید که به رغم ترقّی صنعت و تکنولوژی، در زمینه تامین و رعایت حقوق انسان پیشرفت حاصل نشده است و بیم بروز برخی واکنش ها در آینده می رود.