مستی خدا

دوش دیدم که خدا رخت به میخانه کشد

از سپهر آمده دست به پیمانه کشد

پیک بر پیک خورد باده و در خود شکند

آنچنان حال که نور از رخ پروانه کشد

گفتمش بار خدایا در میخانه توئی؟

عجب از دل که خدا مستی دیوانه کشد!

گفت:آری که من از کرده ی خود غم دارم

این همان است که مارا در خمخانه کشد

من که عمری به همه بار خدایی کردم

حالم از جور جوانی سوی پیرانه کشد

دیدم از عرش غریبی که سرناچاری

بهر یک نان تهی منت بیگانه کشد

باز دیدم که یکی نعره به افلاک زند

دختری برده و با زر به سرش شانه کشد

وان یکی بی صفتی را تا بدآنجا برده

که ز خود غافل و بر ما رخ افسانه کشد

زین سبب هیچ مگو بار خدا هوشیار است

کار دنیاست که مارا سوی ویرانه کشد

♦♣ سامان مقیمی ♣♦